سندروم تونل کارپ

بررسی اجمالی

سندرم تونل کارپال در اثر فشار بر عصب مدیان ایجاد می شود. این عصب یکی از سه عصب اصلی اندام فوقانی است.  تونل کارپال یک گذرگاه باریک است که توسط استخوان ها و رباط هایی در سمت کف دست احاطه شده است. هنگامی که عصب میانی فشرده می شود، علائم می تواند شامل بی حسی، گزگز و ضعف در دست و بازو باشد.

آناتومی مچ دست، مشکلات سلامتی و احتمالاً حرکات مکرر دست می تواند به بروز سندرم تونل کارپال کمک کند.

علائم

علائم سندرم تونل کارپ معمولاً به تدریج شروع می شود و شامل موارد زیر است:

سوزن سوزن شدن یا بی حسی: ممکن است متوجه گزگز و بی حسی در انگشتان یا دست شوید. معمولا انگشت شست و اشاره، وسط یا حلقه درگیر می شود، اما انگشت کوچک تحت تاثیر قرار نمی گیرد. ممکن است در این انگشتان احساسی مانند شوک الکتریکی داشته باشید.

این احساس ممکن است از مچ دست به سمت بازو حرکت کند. این علائم اغلب هنگام در دست گرفتن فرمان، تلفن یا روزنامه یا حتی شانه زدن موها رخ می دهد یا ممکن است شما را از خواب بیدار کند.

بسیاری از افراد برای کاهش علائم خود دست های خود را تکان می دهند. احساس بی حسی ممکن است در طول زمان ثابت شود.

ضعف: ممکن است دچار ضعف در دست شوید و اجسام را رها کنید یا بی اختیار از دست شما بیفتند. این ممکن است به دلیل بی حسی دست یا ضعف ماهیچه های انگشت شست باشد که توسط عصب مدیان کنترل می شوند.

علل

سندرم تونل کارپال در اثر فشار بر عصب مدیان ایجاد می شود.

این عصب از ساعد از طریق گذرگاهی در مچ دست (تونل کارپال) به سمت دست می‌رود. به جز انگشت کوچک، حس درقسمتی از کف دست و کف انگشت شست و انگشتان توسط این عصب ایجاد می شود. همچنین سیگنال های عصبی را برای حرکت ماهیچه ها در اطراف پایه شست (عملکرد حرکتی) فراهم می کند.

هر چیزی که عصب میانی را در فضای تونل کارپ فشار دهد یا تحریک کند ممکن است منجر به سندرم تونل کارپال شود. شکستگی مچ دست می تواند تونل کارپال را باریک کند و عصب را تحریک کند، و همچنین تورم و التهاب ناشی از آرتریت روماتوئید نیز ممکن است.

بسیاری از اوقات، هیچ دلیل واحدی برای سندرم تونل کارپال وجود ندارد. ممکن است ترکیبی از عوامل خطر در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد.

عوامل خطر

تعدادی از عوامل با سندرم تونل کارپ مرتبط است. اگرچه ممکن است مستقیماً باعث سندرم تونل کارپال نشوند، اما ممکن است خطر تحریک یا آسیب به این عصب را افزایش دهند. این شامل:

عوامل تشریحی شکستگی یا دررفتگی مچ دست، یا آرتریت که استخوان‌های کوچک مچ دست را تغییر شکل می‌دهد، می‌تواند فضای داخل تونل کارپال را تغییر دهد و بر عصب میانی فشار وارد کند.

افرادی که تونل های کارپال کوچکتری دارند ممکن است بیشتر به سندرم تونل کارپ مبتلا شوند.

سندرم تونل کارپال به طور کلی در زنان شایع تر است. این ممکن است به این دلیل باشد که ناحیه تونل کارپال در زنان نسبتاً کوچکتر از مردان است.

برخی از بیماری های مزمن مانند دیابت، خطر آسیب عصبی از جمله آسیب به عصب مدیان را افزایش می دهند.

شرایط التهابی آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌هایی که دارای یک جزء التهابی هستند، می‌توانند پوشش اطراف تاندون‌های مچ دست را تحت تأثیر قرار دهند و به عصب مدیان فشار وارد کنند.

چاقی یک عامل خطر برای سندرم تونل کارپال است.

احتباس مایع ممکن است فشار داخل تونل کارپال را افزایش داده و عصب مدیان را تحریک کند. این در دوران بارداری و یائسگی رایج است. سندرم تونل کارپال مرتبط با بارداری معمولاً بعد از بارداری به خودی خود بهبود می یابد.

برخی شرایط مانند یائسگی، اختلالات تیروئید، نارسایی کلیه و ادم لنفاوی ممکن است شانس ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهند.

کار با ابزارهای ارتعاشی یا روی خط مونتاژی که نیاز به خم کردن طولانی یا مکرر مچ دست دارد،

شواهد کافی در مورد استفاده زیاد از رایانه به عنوان یک عامل خطر برای سندرم تونل کارپ وجود ندارد.

پیشگیری

هیچ استراتژی اثبات شده ای برای جلوگیری از سندرم تونل کارپال وجود ندارد، اما می توانید با این روش ها استرس روی دست ها و مچ دست ها را به حداقل برسانید:

کار با انگشتان دست را به آرامی انجام بدهید. به عنوان مثال، اگر کار شما شامل یک صندوق پول یا صفحه کلید است، به آرامی کلیدها را فشار دهید. برای دست‌نویسی طولانی‌مدت، از یک خودکار بزرگ استفاده کنید.

به دستان خود استراحت های کوتاه و مکرر بدهید. 

از خم کردن مچ دست خود به سمت بالا یا پایین خودداری کنید. 

وضعیت بدن خود را بهبود بخشید. 

مطمئن شوید که موس کامپیوتر شما راحت است و مچ شما را تحت فشار قرار نمی دهد.

دستان خود را گرم نگه دارید. اگر در محیط سرد کار می کنید، احتمال بروز درد و سفتی دست بیشتر است. اگر نمی توانید دما را در محل کار کنترل کنید، دستکش های بدون انگشت بپوشید که دست ها و مچ ها را گرم نگه می دارد.

تشخیص:

علائم گزگز و خواب رفتن همه انگشتان به جر انگشت کوچک، بیدار شدن از خواب به علت این گزگز، افتادن اجسام از دست، تشدید علائم با بالا نگه داشتن دست، تشدید علائم با خم شدن مچ تشخیص ای بیماری را مطرح می کند.

در معاینه تشدید علائم با خم کردن مچ دست، ضربه زدن روی عصب یا فشار دادن ساده بر روی عصب، احساس برق گرفتگی در انگشتان به جز انگشت کوچک  می تواند کمک کننده باشد.

سونوگرافی از مچ دست تصویر خوبی از استخوان ها و عصب به پزشک ارائه می کند. 

نوار عصب و عضله می تواند به تشخیص کمک کند. . در طول این آزمایش، یک الکترود سوزنی نازک را در ماهیچه‌های خاص قرار می‌دهد تا فعالیت الکتریکی هنگام انقباض و استراحت عضلات را ارزیابی کند. همچنین با دو الکترود که به پوست چسبانده می شوند، یک شوک کوچک از عصب مدیان عبور داده می شود تا ببیند آیا تکانه های الکتریکی در تونل کارپال کند شده اند یا خیر

درمان غیر جراحی

اگر بیماری زود تشخیص داده شود، روش‌های غیرجراحی ممکن است به بهبود سندرم تونل کارپال کمک کنند، از جمله:

آتل مچ دست: آتلی که مچ دست را در هنگام خواب ثابت نگه می دارد می تواند به تسکین علائم شبانه گزگز و بی حسی کمک کند. 

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ناپروکسن، ایبوپروفن، دیکلوفناک و مانند آنها می تواند به بهبود علائم کمک نماید. با این همه این داروها این بیماری را بهبود نمی بخشد.

تزریق کورتیکواستروئید به داخل کانال کارپ می تواند علائم را برطرف و حتی منجر به بهبودی این بیماری بشود.

عمل جراحی

جراحی ممکن است با دو تکنیک مختلف انجام شود:

جراحی آندوسکوپی: جراح شما از یک دستگاه تلسکوپ مانند با یک دوربین کوچک متصل به آن (اندوسکوپ) برای دیدن داخل تونل کارپال استفاده می کند. جراح شما رباط را از طریق یک یا دو برش کوچک در دست یا مچ برش می دهد. برخی از جراحان ممکن است از اولتراسوند به جای تلسکوپ برای هدایت ابزاری که رباط را برش می دهد استفاده کنند.

جراحی آندوسکوپی ممکن است باعث درد کمتری نسبت به جراحی باز در چند روز یا هفته اول پس از جراحی شود.

جراحی باز: جراح شما برشی در کف دست روی تونل کارپ ایجاد می‌کند و رباط را برای آزاد کردن عصب برش می‌دهد.

دوران نقاهت معمولا چند هفته طول می کشد.

عوارض جراحی:

آزاد کردن ناقص رباط که باعث می شود علائم کاملا برطرف نشوند.

صدمه به عصب مدیان یا شاخه های آن که باعث درد مزمن می شود.

عفونت های زخم

تشکیل اسکار

آسیب به اعصاب یا عروق خونی

تصاویر قبل و بعد جراحی